રવિવાર, 4 ફેબ્રુઆરી, 2018

માનવતા એજ મારો ધર્મ

ગયા અઠવાડિયે હું અને મારો મિત્ર કોલેજ માંથી છુટ્યા બાદ વિદ્યાનગર શાસ્ત્રી મેદાનમાં લંચ બોક્સ લઈ જમવા ગયા, સમય લગભગ એક વાગ્યાની આસપાસ હતો, મેદાનમાં કેટલાક છોકરાઓ ક્રિકેટ રમી રહ્યા હતા અમે લંચ બોક્સ કાઢી મેચ જોતા જોતા જમવાનું ચાલું કર્યું.

એક-બે કોળીયા ખાધા એવામાં પાછળથી ધીમા અવાજે એક છોકરો બોલ્યો "સ્ટીકર લેવા છે" મેં છોકરાનો હાથ પકડી સામે બોલાવ્યો, તે બાળકનો ચહેરો જોવા પરથી લગભગ આઠ કે નવ વર્ષની ઉમરનો હોય તેવું લાગતું હતું, મેં તેને મારી પાસે બેસવા આગ્રહ કર્યો તે બેસી ગયો પછી મેં કહ્યું આ સ્ટીકર લઈને હું શું કરું? મેં પહેલાં પણ આ મેદાન માથી એક છોકરા પાસેથી સ્ટીકર લીધુ હતું એ હજુ પણ મારી પાસે એવું જ પડ્યું છે એટલે હું તારી પાસેથી સ્ટીકર તો નથી ખરીદતો પણ તને વાપરવા માટે થોડા પૈસા આપું છું.

મેં છોકરાને વાપરવા થોડા પૈસા કાઢીને આપ્યા, છોકરો પૈસા લઈ ખુશ થઈને જતો હતો. મેં હુકાર આપી તેને પાછો બોલાવ્યો અને પુછ્યું ભુખ લાગી છે? છોકરાએ પેટ પર હાથ મુકીને કિધું "હા ભુખ તો બહું લાગી છે" એટલે મેં ફરી તેને પાસે બેસી જમવા માટે આગ્રહ કર્યો તો છોકરાએ જે કહ્યું તે સાંભળીને અમને બન્નેને આશ્ચર્યની સાથે સાથે દુઃખ પણ થયું તેણે કહ્યું "મારી નાની બેન પણ ભુખી છે તમે આ એક કોથડીમાં બાંધી આપો તો હું અને મારી બેન સાથે જમીશુ" અમે બન્ને એ ખુશી ખુશી તેને લંચ એક કોથડીમાં પેક કરી આપ્યો, છોકરો ફરી ખુશ થઈ દોડતો દોડતો ગયો... અમે આજ સુધી જોઈ નહોતી એવી ખુશી એ બાળકના ચહેરા પર જોઈ અમને આનંદનો પાર ના રહ્યો...

એક ભાઈનો બહેન પ્રત્યે આવો પ્રેમ જોઈ અમને ઘણી ખુશી થઈ સાથે સાથે દુઃખ પણ થયું કે આટલા નાના છોકરાઓને પેટ માટે મજુરી કરવી પડે છે, ભણવાની હસવા રમવાની ઉંમરે આવી કોમળ કાયાને કાળી મજુરી કરવી પડે છે....😔😔

ટિપ્પણીઓ નથી:

ટિપ્પણી પોસ્ટ કરો

ઈન્ડિયન ઇન્સ્ટિટ્યૂટ ઓફ એડવાન્સ સ્ટડીઝ - શિમલા

હું અને મારા શ્રીમતી જી સવારે લગભગ ૮ વાગ્યાની આસપાસ શિમલા ઉતર્યા, અમો જેવા સ્ટેશન ઉતર્યા કે તરત ડ્રાઇવર અમને પીક કરી હોટલ છોડ્યા ને કહ્ય...